اولین رکن در کاربردی کردن سبک زندگی اسلامی بحث قناعت است، قناعت که به معنای اکتفا به کفاف و یک مبنا برای شکل‌دادن به زندگی است.

قناعت در وهله اول، یک خصلت درونی زاینده است و به فرد احساس رضایت از زندگی و آرامش می‌بخشد. به‌ همین‌دلیل فرد قانع، فرد شاکر است.

شکر که در واقع سر منشأ رضایت‌مندی فرد در زندگی می‌شود، ابتدا در قلب پدید می‌آید، ولی سپس فرد را به انتخاب بهترین واکنش در قبال نعمت‌ها و داشته‌ها سوق می‌دهد.

این خصلت قناعت و شکر است که مانع از بین رفتن تلاش و زحمت آدمی و امکانات و تباه‌کردن داشته‌ها می شود. برای مثال فرد قانع از دارایی خود به هراندازه که هست، خشنود است و خود را به ‌عنوان پاسدار نعمت، موظف به حفاظت و مدیریت همان مقدار می‌داند.

انسان قانع همواره در امور مادی به آن‌چه دارد می‌نگرد. لذا صفت قناعت است که از انسان قانع یک انسان شاکر می‌سازد، نه انسان شاکی.